Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein
Oscar Wilde (1854 - 1900)
Një mendim që nuk është i rrezikshëm, nuk ia vlen që të jetë mendim.
Oscar Wilde (1854 - 1900)
ANTON MARKU
ANTON MARKU
Anton Marku u lind më 15 gusht 1971 në Gjakovë, ku kreu shkollën e lartë pedagogjike ‘‘Bajram Curri”-dega gjuhë dhe letërsi shqipe. Studimet Universitare në drejtësi i përfundoi në Prishtinë, ndërsa në Vjenë magjistroi në studimet evropiane dhe shkencat politike (sttudimet ballkanike).
Ka shtatë vite që jeton dhe punon në Austri. Shkruan kryesisht poezi për të rritur, por dhe prozë të shkurtër. Deri më tani ka botuar pesë libra me poezi, të cilët janë përkthyer edhe në gjuhën angleze, gjermane dhe rumune:
‘‘Cikloni i dashurisë’’, (2000)
‘‘Gjurmë mbi hije’’, (2002)
‘‘Dielli i mesnatës’’, (2004)
‘‘Vizioni blu’’, (2010)
‘‘Në duet me vetveten’’, (2012)
Ai po ashtu është prezantuar edhe në revistën ,,Zwischenwelt’’ (‘‘Mes botërave’’, 2014) si dhe në disa antologji me poezi dhe tregime të shkrimtarëve me origjinë të huaj që jetojnë në Austri, si në vëllimin ,,Man fragt mich, ob ich bin‘‘ (‘‘Pyetem nëse jam’’, 2009), ,,Stadtschattirungen’’ (‘‘Dritëhijet e qytetit’’, 2015) dhe në disa antologji të krijuesve shqiptarë në mërgim.
Anton Marku është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, i PEN Klubit të Austrisë, i Klubit letrar ‘‘Gjon Nikollë Kazazi” të Gjakovës si dhe i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Krijuesve Shqiptarë në Austri ‘‘Aleksandër Moisiu’’.
LETËR DËRGUAR VETVETES
Jeto i lirë
Apostull i paqes
I lindur për qiellin.
Në emër të dashurisë
Pranë vetes mbaj
Ngjyrat e shpirtit.
Nisu vetëm atëherë
Kur zëri të tradhton
Vijës së kuqe.
PA ADRESË
Dhembja ime mbeti atje
Ku gurët i rrokulliste era.
Pas lashë zjarr veriu
Që na dogji të gjithëve nga pak.
Loti më përcjelli detrave
I vetëm pa askënd pranë.
Udhëkryqeve më përplasi
Jetë e shumëzuar me asgjë.
Derisa bota po zvogëlohej
Në sytë e mi...
NË DUET ME VETVETEN
U miqësova me heshtjen
Për të takuar
Pjesën time të zëshme.
Fushave të minuara mblodha
Shigjetat e pahedhura
Trëndafilat e luftës.
Etja për njeriun
Kurrë nuk u shua
Fanarëve të ndezur
Vizavi.
PRISHTINA PA TY
Nuk të gjeta aty ku të lash
As atë mbrëmje.
As kurrë më.
Diçka brenda meje më thotë
Të pres gjer në të fundit frymë.
E vogël do të jetë bota
Për të fshehur nga unë.
Dhe nëse ndodh të ndaloj
Dije se do të gjunjëzohem diku.
Prapë të bëhemi bashkë
Së paku në uratë.
Dje sot përgjithmonë
I ftohtë do të mbetet loti në sy.
E zbrazët
Prishtina pa ty.
NJË TJETËR GRUA
Lotët ja fshehin sytë
Buzët e lagura.
Aromë e huaj
Në lëkurën e saj shëtitë.
Dritareve të verbuara
Mureve të shurdhëta.
Atje ku dikur
Një dhe një
Prapë bëheshin një.
Mbi supet e zhveshura
Njolla epshi.
U mbulua
Me pëlhurë ngjyrë nate
Dhe iku pa thënë gjë.
Bosh mbeti
Vendi i saj
Në mua.
Anton Marku wurde am 15. August 1971 in Gjakova (Kosovo) geboren wo er auch die pädagogische Hochschule ,,Bajram Curri” in der Studienrichtung Albanische Sprache und Literatur absolvierte. Danach absolvierte er Jus an der Pristina Universität und hat Masterstudien in Wien abgeschlossen.
Seit sieben Jahren lebt und arbeitet Marku in Österreich. Hauptsächlich schreibt er Poesie für Erwachsene aber auch kurze Erzählungen. Bisher hat er fünf Gedichtbände veröffentlicht, welche in die englische, deutsche und rumänische Sprache übersetzt worden sind:
,,Der Zyklon der Liebe’’, (2000)
,,Spuren auf dem Schatten’’, (2002)
,,Die Mitternachtssonne”, (2004)
,,Die blaue Vision’’, (2010)
,,Im Duet mit sich selbst’’, (2012)
Seine Gedichte und kurze Erzählungen wurden auch in verschiedene Literaturzeitschriften (,,Zwischenwelt’’, Wien, 2014) und Anthologien (,,Man fragt mich, ob ich bin‘‘, Wien, 2009; ,,Stadtschattirungen’’, Wien, 2015), in Österreich veröffentlicht.
Anton Marku ist Mitglied der SchriftstellerInnenvereinigung Kosovas, österreichischen PEN Klub, Literaturklubs ,,Gjon Nikollë Kazazi” in Gjakova und des Bundes der albanischer Schriftsteller und Kulturschaffenden ,,Aleksander Mosiu‘‘ in Wien.
BRIEF AN MICH SELBST
Lebe frei
Apostel des Friedens
Für den Himmel bestimmt.
Im Namen der Liebe
Halte neben mir fest
Alle Farben der Seele.
Gehe erst dann
Entlang der roten Linie
Wenn die Stimme
Dich betrogen hat.
OHNE WOHNSITZ
Mein Schmerz blieb dort
Wo die Steine von Wind bewegt wurden.
Hinter mir ließ ich das Nordfeuer
Das uns alle leicht verbrannte.
Tränen begleiteten mich in die sieben Meere
Allein, mit niemandem an meiner Seite.
Das Leben, mit null multipliziert
Stieß mich auf Kreuzungen.
Während die Welt kleiner wurde
Vor meinen Augen...
IM DUETT MIT SICH SELBST
Freund wurde ich dem Schweigen
um meinem Getöse zu begegnen.
Auf den Minenfeldern sammelte ich
die nicht abgeschossenen Pfeile auf,
die Rosen des Krieges.
Der Durst nach dem Menschen
wurde niemals gelöscht
bei den angezündeten Laternen
gegenüber.
PRISHTINA OHNE DICH
Fand dich nicht mehr, wo ich dich ließ,
auch nicht an jenem Abend.
Nie mehr.
Irgendetwas in mir
möchte auf dich warten
bis zum letzten Atemzug.
Zu klein ist die Welt,
um sich vor mir zu verstecken.
Und sollte ich damit aufhören,
wisse: ich werde mich auf die Knie werfen.
Wir werden wieder zusammen sein,
wenigstens im Gebet.
Gestern, heute, für immer.
Kalt wird bleiben die Träne im Gesicht.
Leer
Prishtina ohne dich.
DIE ANDERE FRAU
Die Tränen verdecken ihr die Augen
Die nassen Lippen.
Fremdes Aroma
Wandert auf ihrer Haut.
Die blinden Fenster
Die tauben Mauern entlang.
Dort wo einst
Eins und eins
Wieder eins wurden.
Auf den entblößten Schultern
Flecken der Wollust.
Zugedeckt mit nachtfarbenem Stoff
Weggegangen, ohne etwas zu sagen.
Leer blieb
Ihr Platz
In mir.