Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein

         Oscar Wilde (1854 - 1900)

Christine Fischer, 1952 in Triengen, Kt. Luzern (CH) geboren, studierte Logopädie am Heilpädagogischen Institut der Universität Freiburg. Sie wohnt in St. Gallen und ist in Abtwil als Sprachtherapeutin tätig. Drei Kinder. Christine Fischer, die Lyrik und Prosa schreibt, veröffentlichte bis heute folgende Bücher:
"Eisland" - Edition Hans Erpf, Bern 1992        
"Lange Zeit" - Edition Hans Erpf, Bern 1994
"Augenstille" - eFeF-Verlag, Bern 1999
"Solo für vier Stimmen" - Appenzeller Verlag, Herisau 2003
"Von Wind und Wellen, Haut und Haar" - Ivo Ledergerber Verlag, St. Gallen 2004
"Vögel, die mit Wolken reisen" - Appenzeller Verlag, Herisau 2005
"Nachruf auf eine Insel" - Appenzeller Verlag, Herisau 2009
"Versteck für himmlische Fische/Strehë për peshq qiellorë" - Gedichte (Deutsch und Albanisch), Arbëria Design, Tetovë
Ausgezeichnet mit verschiedenen Förder- und Werkpreisen.

​

​

***
Und um mein Liebstes wein' ich heisse Tränen
Und dies mein Liebstes lass' ich nimmer los
Und in mein Liebstes beiss' ich wie in eine Frucht
Und werf' es hoch zu all den leuchtenden Gestirnen
Und fang' es auf
Und find' in ihm ein neues Licht
Und eines andern, grössern
Schmerzes bittren Kern.


***
Memento I

Einmal wird Schnee gefallen sein
An einem späten Nachmittag
In einem Januar
Eines frühen Jahres
Fast ohne Licht wird er gefallen sein
Und niemand da, der hätte sagen können
Wann es zu schneien begonnen hatte und
Ob es jemals ein Ende gab
Immer schon alt wird er gewesen sein, der Schnee
Grau, als hätte er bereits andernorts gelegen
Und wäre gekommen zu nichts anderem
Als unbemerkt wieder zu verschwinden
Auch diese eine Flocke auf der Wimper
Nur einen Lidschlag lang
Und dann nicht einmal mehr Erinnerung


***
Ganz zuletzt stirbt die Liebe
Denn die Liebe stirbt nie
Sie
Die erste Vogelstimme
Am letzten Morgen
Der Welt


Los

Ohne die Zeit
macht die Zeit Sprünge
und im Springen
fällt sie in Schlaf
und in ihrem Schlafen
erwach ich
und springe
hinein in die Dauer
eines Lidschlags


***
Es ist so wenig
Atem zu sein
eine Bewegung
zwischen jetzt
und jetzt
nicht zugehörig
flüchtig
Bote des Augenblicks
so wenig
fast nichts
und doch
in einem Hauch nur
alles


***
Im Älterwerden ist mir
als ob ich nur noch träumte
die Welt mir träumte
die nächste Begegnung
den Schmerz mir träumte
die Sehnsucht
und ich frage mich
was sein wird
wenn ich erwache
aus meinem Träumen
ob ich dann lachen werde
um nicht verrückt zu werden
wenn mir aufgeht
dass nichts nichts war
und ich entdecke
dass ich eingegangen sein werde
in die Welt
die meine Welt geträumt hat


***
Steh auf
mein Geliebter
der Tag ist gut
die Wölfe
sind wir

Christine Fischer, lindur më 1952 në Tringen, kantoni i Lucernit (Zvicër), studioi logopedi në Institutin Pedagogjikomjekësor të Universitetit të Frajburgut. Ajo jeton në St. Gallen dhe është e punësuar në Abtwil si terapuese gjuhësore. Ka tre fëmijë. Christine Fischer, që shkruan poezi e prozë, botoi gjer më sot librat e mëposhtëm:
"Eisland" (vend i akullt) - Edition Hans Erpf, Bern 1992        
"Lange Zeit" (kohë e gjatë) - Edition Hans Erpf, Bern 1994
"Augenstille" (qetësi sysh) - eFeF-Verlag, Bern 1999
"Solo für vier Stimmen" (solo për katër zëra) - Appenzeller Verlag, Herisau 2003
"Von Wind und Wellen, Haut und Haar" (për erën dhe valët, lëkurën dhe flokun) - Ivo Ledergerber Verlag, St. Gallen 2004
"Vögel, die mit Wolken reisen" (zogj, që udhëtojnë me retë) - Appenzeller Verlag, Herisau 2005
"Nachruf auf eine Insel" (nekrologji në një ishull) - Appenzeller Verlag, Herisau 2009
Është shpërblyer me çmime të ndryshme nxitëse dhe letrare.

***
Dhe për të dashurin tim derdh lotë të nxehtë
Dhe këtë të dashur s'e lëshoj më kurrë
Dhe tek i dashuri im kafshoj si në një frut
Dhe lart e hedh tek gjithë yllësitë e ndritshme
Dhe e pres atë pa rënë
Dhe gjej brenda tij një dritësi të re
Dhe një tjetër: bërthamën
E hidhur të dhimbjes së madhe.


***
Memento I

Një ditë do të ketë rënë dëborë
Një mbasditeje të vonë
Janari
Të një viti të hershëm
Pothuajse pa dritë do të ketë rënë ajo
Dhe askush aty, që mund të thoshte
Kur kish nisur të borëronte dhe
Në ka patur fund ndonjëherë
Prore do të ketë qenë e vjetër, dëbora
E thinjur, si të qe shtruar tashmë diku tjetër
Dhe s'kishte ardhur për gjë tjetër
Veç të zhdukej rishtas pa u ndier
Edhe ky flok i dëbortë mbi qerpik
Një pulitje qepalle  
E pastaj asnjë kujtim më për të


***
Krejt së fundi vdes dashuria
Se dashuria s'vdes kurrë
Ajo
Zë i parë zogu
Në mëngjesin e mbramë
Të botës


Short

Pa kohën
koha bën kërcime
e në hedhje
bie në gjumë
e në gjumin e saj
zgjohem unë
dhe hidhem
te kohëzgjatja
e një pulitjeje


***
Është fare pak
të jesh frymë
një lëvizje
midis tash
dhe tash
mospërkatës
ikanak
korrier çasti
kaq pak
pothuajse hiç
e megjithatë
brenda një fryme  
gjithshka


***
Në plakje më është
sikur veç ëndërrokam
botën ëndërrokam
takimin tjetër
dhimbjen ëndërrokam
mallin
dhe pyes veten
çka do të jetë
nëse dal
prej ëndrrës sime
nëse do të qesh paskëtaj
për të mos u çmendur
po qe se më bëhet e qartë
se asgjë asgjë nuk qe
dhe dalloj
se paskam hyrë
në botën
që ëndërruar ka botën time


***
Ngrihu
i dashur
dita është e mirë
ujqit
jemi ne