top of page

Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein

         Oscar Wilde (1854 - 1900)

Një mendim që nuk është i rrezikshëm, nuk ia vlen që të jetë mendim.

Oscar Wilde (1854 - 1900)

 

 

GEORG TRAKL

GEORG TRAKL

Georg Trakl wurde am 3. Februar 1887 in Salzburg geboren. Dort besucht er das Gymnasium, das er später verlässt und eine Apothekenlehre absolviert. Danach studiert er Pharmazie in Wien. Schon mit 13 Jahren beginnt er mit dem Schreiben von Gedichten. Sein erster Lyrikband "Gedichte" erscheint 1913. Zu Beginn des 1. Weltkriegs wird Trakl als Reservist an der Ostfront eingezogen. Er erträgt jedoch die Gräuel des Kriegs nicht, erleidet einen Nervenzusammenbruch und wird in das Lazarett Krakau/Polen eingeliefert. Während seines Lazarettaufenthalts schreibt er Gedichte, die das Unheil des Kriegs wiederspiegeln. Er stirbt am 3. November 1914 in Krakau an einer Überdosis Kokain. Ein Jahr nach seinem Tode erscheint seine Gedichtsammlung "Sebastian im Traum". Heute gehört Georg Trakl zu einem der außergewöhnlichsten Lyriker und bedeutendsten Vertreter des österreichischen Expressionismus.

​Im Frühling

Leise sank von dunklen Schritten der Schnee,
Im Schatten des Baums
Heben die rosigen Lider Liebende.

Immer folgt den dunklen Rufen der Schiffer
Stern und Nacht;
Und die Ruder schlagen leise im Takt.

Balde an verfallener Mauer blühen
Die Veilchen,
Ergrünt so stille die Schläfe des Einsamen.


Kindheit

Voll Früchten der Holunder; ruhig wohnte die Kindheit
In blauer Höhle. Über vergangenen Pfad,
Wo nun bräunlich das wilde Gras saust,
Sinnt das stille Geäst; das Rauschen des Laubs

Ein gleiches, wenn das blaue Wasser im Felsen tönt.
Sanft ist der Amsel Klage. Ein Hirt
Folgt sprachlos der Sonne, die vom herbstlichen Hügel rollt.

Ein blauer Augenblick ist nur mehr Seele.
Am Waldsaum zeigt sich ein scheues Wild und friedlich
Ruhn im Grund die alten Glocken und finsteren Weiler.

Frömmer kennst du den Sinn der dunklen Jahre,
Kühle und Herbst in einsamen Zimmern;
Und in heiliger Bläue läuten leuchtende Schritte fort.

Leise klirrt ein offenes Fenster; zu Tränen
Rührt der Anblick des verfallenen Friedhofs am Hügel,
Erinnerung an erzählte Legenden; doch manchmal erhellt sich die Seele,
Wenn sie frohe Menschen denkt, dunkelgoldene Frühlingstage.

Hohenburg

Es ist niemand im Haus. Herbst in Zimmern;
Mondeshelle Sonate
Und das Erwachen am Saum des dämmernden Walds.

Immer denkst du das weiße Antlitz des Menschen
Ferne dem Getümmel der Zeit;
Über ein Träumendes neigt sich gerne grünes Gezweig,

Kreuz und Abend;
Umfängt den Tönenden mit purpurnen Armen sein Stern,
Der zu unbewohnten Fenstern hinaufsteigt.

Also zittert im Dunkel der Fremdling,
Da er leise die Lider über ein Menschliches aufhebt,
Das ferne ist; die Silberstimme des Windes im Hausflur.

Ruh und Schweigen

Hirten begruben die Sonne im kahlen Wald.
Ein Fischer zog
In härenem Netz den Mond aus frierendem Weiher.

In blauem Kristall
Wohnt der bleiche Mensch, die Wang’ an seine Sterne gelehnt;
Oder er neigt das Haupt in purpurnem Schlaf.

Doch immer rührt der schwarze Flug der Vögel
Den Schauenden, das Heilige blauer Blumen,
Denkt die nahe Stille Vergessenes, erloschene Engel.

Wieder nachtet die Stirne in mondenem Gestein;
Ein strahlender Jüngling
Erscheint die Schwester in Herbst und schwarzer Verwesung.

Die Sonne

Täglich kommt die gelbe Sonne über den Hügel.
Schön ist der Wald, das dunkle Tier,
Der Mensch; Jäger oder Hirt.

Rötlich steigt im grünen Weiher der Fisch.
Unter dem runden Himmel
Fährt der Fischer leise im blauen Kahn.

Langsam reift die Traube, das Korn.
Wenn sich stille der Tag neigt,
Ist ein Gutes und Böses bereitet.

Wenn es Nacht wird,
Hebt der Wanderer leise die schweren Lider;
Sonne aus finsterer Schlucht bricht.

Georg Trakl u lind më 3 shkurt 1887 në Salzburg rë Austrisë. Atje ndjek gjimnazin, që më vonë e braktis, për të nisur dhe mbaruar shkollën profesionale për farmacist. Pas kësaj ai studion farmaci në Vjenë. Që trembëdhjetëvjeçar fillon me të shkruarit e poezive. Vëllimi i tij i parë poetik "Gedichte" (poezi) botohet më 1913. Në fillim të Luftës së Parë Botërore Trakl rekrutohet si rezervist në Frontin e Lindjes. Por ai s'i duron dot masakrat e luftës,përjeton një goditje psiqike dhe dërgohet në spitalin ushtarak Krakau/Poloni. Gjatë qëndrimit të tij në spitalin ushtarak ai shkruan poezi, që pasqyronin gjëmën e luftës. Ai vdes më 3 nëntor 1914 në Krakau si pasojë e një mbidoze kokaine. Një vit pas vdekjes së tij del përmbledhja e tij poetike "Sebastian im Traum" (Sebastiani në ëndërr). sot Georg Trakl vlerësohet si njëri nga poetët më të jashtëzakonshëm dhe përfaqësues i rëndësishëm i ekspresionizmit austriak.

 

 

Në pranverë

Ngadalë fundosi bora prej hapave të rënduar,
Në hijen e pemës
Të dashuruarit ngrejnë trëndafiloret qepalla.

Prore ndjek thirrjet e mugëta naviguesi,
Yll e natë;
Dhe rremat ritmike lëvizin ngadalë.

Së shpejti tek muri i rrënuar do të çelin
Vjollcat,
Qetas do të blerojë tëmthi i vetmitarit.



 Fëmijëria

Plot fruta shtogu; e qetë banonte fëmijëria
Në shpellën e kaltër. Te shtegu i dikurshëm,
Ku tash i zeshkët fërshëllen bari i egër,
Mediton dega e qetë; fëshfërima e gjethnajës

Diç e ngjashme, kur uji i kaltër kumbon brenda shkëmbit.
I butë është ankimi i mëllenjës. Një bari
Ndjek heshtur diellin që rrokulliset kodrës vjeshtake.

Një çast i qielltë është gjithsesi më shumë shpirt.
Në zgrip të pyllit duket një kafshë e druajtur dhe paqësisht
Prehen në Grund kambanat e vjetra dhe katundet pa dritë.

Ti zellshëm e njeh kuptimin e viteve të errëta,
Freskinë dhe vjeshtën në dhomat vetmitare;
Dhe kaltërsisë shenjtore kumbojnë hapa dritësues.

Një dritare e hapur drithëron paksa; lotët ndjell
Pamja e varrezës së prishur në kodër,
Kujtimi për legjendat e rrëfyera; por ndonjëherë dritësohet shpirti,
kur mendon njerëz të gëzuar, ditë të florishme pranverore.

Hohenburg

Askush nuk është në shtëpi. Vjeshtë nëpër dhoma;
Sonatë dritëhëne
Dhe zgjimi në skajin e pyllit të muzgët.

Prore sjell në mendje fytyrën meite të njeriut
Larg pështjellimit të kohës;
Mbi ëndërronjësin përkulet dëshirshëm degnaja e blertë,

Kryq e mbrëmje;
Me krahët e purpurt e mbështjell ngjyrosësin ylli i tij
që ngjitet lart dritareve të pabanuara.

I huaji rrëqethet errësirës,
Tek hap ngadalë qepallat mbi diçka të njerëzishme
Që është larg; në korridor argjendori zë i erës.

Qetësi dhe heshtje

Barinjtë e groposën diellin në pyllin e zhveshur.
Një peshkatar e tërhoqi
Në rrjetën e tij hënën e gjolit të ngrirë.

Në kristalin blu
Banon njeriu meit, faqembështetur tek yjet e tij;
Apo kokërënë në gjumin e purpurt.

Por shikonjësin e prek ngaherë fluturimi i zi i zogjve
Shenjtëria e luleve ngjyrëblu,
Mendon qetësinë e afërt të harrimit, engjëjt e shuar.

Rishtas ngryset balli shkëmbësisë hënore;
Një djaloshi të qeshur
I shfaqet motra në vjeshtë dhe shprishja e errët.

Dielli

Përditë vjen mbi kodër dielli verdhosh.
I bukur është pylli, kafsha e zezë,
Njeriu; gjuetar a bari.

I kuqerremtë ngjitet peshku në gjolin e blertë.
Nën qiellin e rrumbullt
Peshkatari nget ngadalë në kaiken blu.

Heshtur piqet rrushi, drithi.
Teksa qetas thyhet dita,
Përgatitet diç e mirë dhe diç e keqe.

Kur bëhet natë,
Shtegtari ngre ngadalë qepallat e rënduara;
Diell shpërthen prej humnerës së terrtë.

Ins Albanische übersetzt von / Shqipëroi nga gjermanishtja:

FERDINAND LAHOLLI

© Laholli

bottom of page