Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein
Oscar Wilde (1854 - 1900)
Një mendim që nuk është i rrezikshëm, nuk ia vlen që të jetë mendim.
Oscar Wilde (1854 - 1900)
Gemälde von Moritz Daniel Oppenheim
HEINRICH HEINE
HEINRICH HEINE
Geboren am 13.12.1797 in Düsseldorf/Deutschland als Sohn eines Juden. 1810-1814 Lyzeum Düsseldorf. 1815 kaufmännischer Lehrling in Frankfurt/Main. 1816 im Bankhaus seines vermögenden Onkels in Hamburg. Mit Unterstützung des Onkels Jurastudium in Bonn. 1820 nach Göttingen, relegiert wegen eines Duellvergehens. 1821-1823 Studium in Berlin. Die Jahren 1827 bis 1831 waren von zahlreichen Reisen, unter anderem nach Italien geprägt. 1831 Reise nach Paris zum endgültigen Aufenthalt. Dort wurde er als Korrespondent für verschiedene deutsche Zeitungen und Zeitschriften tätig. Bald schon arbeitete er auch bei französischen Zeitschriften und machte sich in Frankreich einen Namen. 1835 Verbot seiner Schriften in Deutschland. Heine starb am 17.2.1856 in Paris.
BIST DU WIRKLICH MIR SO FEINDLICH?
Bist du wirklich mir so feindlich,
Bist du wirklich ganz verwandelt?
Aller Welt will ich es klagen,
Daß du mich so schlecht behandele.
O ihr undankbaren Lippen,
Sage, wie könnt ihr Schlimmes sagen
Von dem Manne, der so liebend
Euch geküßt, in schönen Tagen?
DER BRIEF, DEN DU GESCHRIEBEN
Der Brief, den du geschrieben,
Er macht mich gar nicht bang;
Du willst mich nicht mehr lieben,
Aber dein Brief ist lang.
Zwölf Seiten, eng und zierlich!
Ein kleines Manuskript!
Man schreibt nicht so ausführlich,
Wenn man den Abschied gibt.
WASSERFAHRT
Ich stand gelehnet an den Mast,
Und zählte jede Welle.
Ade! mein schönes Vaterland!
Mein Schiff, das segelt schnelle!
Ich kam schön Liebchens Haus vorbei,
Die Fensterscheiben blinken;
Ich guck mir fast die Augen aus,
Doch will mir niemand winken.
Ihr Tränen, bleibt mir aus dem Aug,
Dass ich nicht dunkel sehe.
Mein krankes Herze, brich mir nicht
Vor allzu großem Wehe.
WENN ICH AN DEINEM HAUSE
Wenn ich an deinem Hause
Des Morgens vorübergeh,
So freut's mich, du liebe Kleine,
Wenn ich dich am Fenster seh.
Mit deinen schwarzbraunen Augen
Siehst du mich forschend an:
"Wer bist du, und was fehlt dir,
Du fremder, kranker Mann?"
"Ich bin ein deutscher Dichter,
Bekannt im deutschen Land;
Nennt man die besten Namen,
So wird auch der meine genannt.
Und was mir fehlt, du Kleine,
Fehlt manchem im deutschen Land;
Nennt man die schlimmsten Schmerzen,
So wird auch der meine genannt."
DAS HERZ IST MIR BEDRÜCKT
Das Herz ist mir bedrückt, und sehnlich
Gedenke ich der alten Zeit;
Die Welt war damals noch so wöhnlich,
Und ruhig lebten hin die Leut.
Doch jetzt ist alles wie verschoben,
Das ist ein Drängen! eine Not!
Gestorben ist der Herrgott oben,
und unten ist der Teufel tot.
Und alles schaut so grämlich trübe,
So krausverwirrt und morsch und kalt,
Und wäre nicht das bißchen Liebe,
So gäb es nirgends einen Halt.
Heinrich Heine u lind më 13 dhjetor 1797 në Dyseldorf si bir i një çifuti. Në vitet 1810-1814 ndoqi liceun po në Dyseldorf. Më 1815 nxënës i shkollës tregtare në Frankfurt/Main. Më 1816 i punësuar në bankën e xhaxhait të tij pasanik në Hamburg, me mbështetjen financiare të të cilit ndoqi në Bon studimet për drejtësi. Më 1820 i dëbuar në Gëtingen, si pasojë e një delikti dueli. 1821-1823 studim në Berlin. Vitet 1827-1831 kanë gjurmën e udhëtimeve të tij nëpër vende të ndryshme, ku përfshihet edhe udhtimi drejt Italisë. Më 1931 shkon në Paris, i cili bëhet vendqëndrimi i përhershëm për të. Nga atje punoi si korrespondent i gazetave dhe revistave të ndryshme gjermane. Më pas punoi edhe për gazetat franceze e u bë mjaft i dëgjuar në Francë. Më 1835 ndalohet qarkullimi i shkrimeve të tij në tokën germane. Heine vdiq në Paris më 17 shkurt të vitit 1856.
VËRTET MË JE ARMIQËSUAR?
Vërtet më je armiqësuar,
Je tjetërsuar kaq për dreq?
Një botë e tërë do akuzuar,
Që ti ndaj meje sillesh keq.
O ju mosmirënjohëset buzë,
Si mund t'i hidhni ligësitë
Mbi burrin, që ngaherë shpuzë
Ju puthte në të bukurat ditë?
LETRA, QË TI SHKROVE
Letra, që ti shkrove,
Nuk më frikon aspak;
Ti ndarjen më njoftove,
Por letra është e gjatë.
Dymbëdhjetë faqe ngjeshur!
Një dorëshkrim i gjallë!
Kaq hollësisht nuk shkruan,
Kush ndarjen don të shpallë.
LUNDRIM
Tek direku qeshë më këmbë
Dhe vala valën sillte.
- Lamtumirë! hyjnori vend!
Anija çan në ikje!
Shtëpizën pas e lamë ne
Dritare-ndezur-prush;
Syshqyer mbeta për atje,
Po s'përshëndeti kush.
Hiqmuni nga sytë, ju lot,
Që unë të mos shoh zi.
Zemr' e lënduar, mbahu fort
Në dhembjen pa kufi.
SA HERË QË SHTËPISË SËNDE
Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.
Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
- I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?"
- Unë jam poet gjerman,
I njohur n'atë vend;
Askush mua s'më ndan
Më t'mirët kur përmend.
Çka më mundon në gji,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen pakufi
Çdokush dhe timen njeh."
NDRYDHUR ZEMRA
Ndrydhur zemra, unë malluar
Përkujtoj të vjetrën jetë;
Bota ende s'kish ndryshuar,
Në të njerëzit krejt të qetë.
Tash gjithçka si tutjembetur,
Kjo është shtytje! është nevojë!
Zoti sipër është i vdekur,
Vdekur është dhe djalli poshtë.
Dhe vrenjtur krejt është gjithësia,
Hutim e ftohtësi pa fund,
E të mos qe as dashuria,
S'do kish mbështetje më gjëkund.
Ins Albanische übersetzt von / Shqipëroi nga gjermanishtja:
FERDINAND LAHOLLI
© Laholli