Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein
Oscar Wilde (1854 - 1900)
Një mendim që nuk është i rrezikshëm, nuk ia vlen që të jetë mendim.
Oscar Wilde (1854 - 1900)
SELAJDIN GASHI
SELAJDIN GASHI
U lind në Nikushtak të Maqedonisë, ku prindi punonte si mësues. Në moshën pesëvjeçare u kthye në vendlindjen e prindërve, në Kosovë, ku në Kijevë mbaroi shkollën fillore. Shkollën e mesme e kreu në Kijevë dhe Prishtinë. Në vitin 1984 erdhi në Gjermani dhe studioi këtu Gjermanistikën dhe Filozofinë. Në Univerzitetin e Këlnit. Nga viti 1992 deri në vitin 2002 punoi si moderator dhe koordinator i një emisioni në gjuhën shqipe në WDR. Nga viti 1993 është bashkëpunëtor i redaksisë shqipe të DW. Punon si përkthyes nga viti 1991 për institucione të ndryshme gjermane dhe është autor i botimeve të ndryshme letrare dhe gazetareske. Deri tani ka botuar dy vëllime me poezi: „Asnje fjale e pathënë“, „Labirint“ dhe një roman në gjermanisht: „I pagjumë me Kleopatrën“. Selajdin Gashi jeton në Bergisch Gladbach afër Këlnit.
Vaji i të pafajshmit
Qan i mbështjellë me fatin e bardhë
Qan pa lot pa dhembjen e hakmarrjes
Në heshtje je i gjallë si sfinks
Malli për flatrat s’të rri larg
Pranë teje ecën faji i syrit të kuq
Zjarr nën shtratin e qetësisë së madhe
Qesh me bizën që s’dridhet nga dyshimi
Qesh i gëzuar se nuk e do armiku
Pranë pafundësisë rri si pranë fillimit
Rruga e të marrit rruga e të urtit
A janë kahje të kohës së çmendur
A janë pika vese mbi trëndafilin që hapet
Qan i strukur në ëndrrën e fletës
Qesh dhe i shpalos gjoksin ditës së fillimeve
Prapa mureve te heshtjes
Duke bredhur hapësirës së paudhë
U ndesh me vetminë e pagojë
Prapa mureve te heshtjes
Qeshej marrëzia
Asnje sekret
I pashpalosur
Asnje fjalë
E pathënë
Kurt të njoha
Gjithë udhët e gjithësisë
Ishin të mbushura me mjegullën e bardhë
Të mëngjesit të shkurtit
Krahët zgjateshin drejt syve
Që shihnin botën me kërshëri
Si në ditët kur zgjohen fatet
Shekujt s’kishin pritur sa unë
Se luanin më këngën, me cicërimën
E udhëve të gjithësisë
Të mos harrosh ëndërrat
E mira është të harrosh ëndërrat
Të ulesh në brigjet e heshtjes
Të këndosh vargjet e kohës që s’e njeh
E mira është të bredhësh
Të kërkosh lutjet e tua të harruara
Të besosh në atë që s’ia thua askujt
E mira është të flasësh
Të ngjeshën nganjëherë kujtimet
Të mendosh për flatrat
E mira është të mos harrosh ëndërrat
Ajo
Flet si të rriturit
Me një gjuhë të kahmotshme
Thotë: Dashuria qenkësh zëri
Që tretet në bardhësinë e këngës
Tash dita është mesnatë
Mesdita e nesërme është sonte
E pasnesërmja do të jetë nesër
E sotmja ishte dje, ora tregon kohën
Flet me të rriturit
U tregon të ardhmen
Zgjohet para nesh, duke qeshur
Kërkon qumshtin e lindjes
I di të gjitha përrallat
E kohës sonë të përgjumur
I kërkon buzën e njomë
E radhit tregimin sikur fjalën
O, do flas me ty
Se malli më fton në takim
Për kujtimin do të shikojmë
Njëri-tjetrin në sy
Geboren in Mazedoniens Nikushtak im Jahre 1962, wo der Vater als Lehrer arbeitete. Fünfjährig kehrt er in die Heimat der Eltern, in Kosova, wo er in Kijeve die Grundschule beendete. Die Mittelschule beendete er in Kijeve und Prishtina. 1984 kam er nach Deutschland und studierte Germanistik und Philosophie an der Kölner Universität. Von 1992 bis 2002 war er als Moderator und Koordinator einer albanischen Sendung beim WDR. Seit 1993 ist er Mitarbeiter der albanischen Redaktion der DW. Seit 1991 arbeitet er als Dolmetscher und Übersetzer für verschiedene deutsche Institutionen und ist Autor diverser literarischer und journalistischer Texte. Bisher hat er zwei Gedichtbände veröffentlicht: „Kein ungesagtes Wort“, „Labyrinth“, und einen Roman in Deutsch: „Schlaflos mit Kleopatra.“ Selajdin Gashi lebt in Bergisch Gladbach bei Köln.
Träne der Unschuld
Vom weißen Schicksal umhüllt, weint er
Ohne Träne, ohne Racheschmerz
Im Schweigen lebendig Sphinx
Die Sehnsucht nach Flügeln dir nicht weit
Nebenan die Schuld des roten Auges
Feuer unter dem Bett der großen Ruhe
Mit den Lippen der Gewissheit, lacht er
Fröhlich, der Widersacher mag ihn nicht
Neben der Endlosigkeit wie neben dem Anfang
Der Weg des Ver-rückten, der des Weisen
Sind es Richtungen der verrückten Zeit
Sind es Tautropfen über der aufgehenden Rose
Unter des Traumes Blatt beschützt, weint er
Lachend stellt er sich dem Tag der Anfänge
Die Mauer des Schweigens
Beim Wandern durch weglose Räume
Traf er auf die sprachlose Einsamkeit
Hinter den Mauern des Schweigens
Lachte die Torheit
Kein Geheimnis
Ungelüftet
Kein ungesagtes
Wort
Als ich dich sah
Waren alle Pfade des Alls
Verhüllt im weißen Nebel
Des Februarmorgens
Die Arme umarmen Augen
Neugierig erblickten sie die Welt
Wie an den Tagen, da Schicksale sich abzeichnen
Die Jahrhunderte hatten nicht so lange gewartet
Sie spielten mit dem Gesang, mit dem Zwitschern
Der Pfade des Alls
Nicht vergessen
Sinnvoll ist es die Träume nicht zu vergessen
Neben den Ufern des Schweigens sitze ich
Singe die Zeilen der Zeit,
Jene, die du nicht kennst
Sinnvoll ist das Wandern
Deine vergessenen Gebete zu suchen
Zu glauben, was du niemand sagst
Es wäre sinnvoll dich auszusprechen
Manchmal die Erinnerungen zu falten
Über die Flügel nachzudenken
Sinnvoll ist es die Träume nicht zu vergessen
Sie
Spricht wie die Erwachsenen
Mit einer Ursprache
Sagt sie: die Stimme sei die Liebe
Welche in der Weise der Zeilen dahinfließt
Nun ist der Tag schon Mitternacht geworden
Der morgige Mittag ist heut Abend
Das Übermorgen findet Morgen statt
Das Heute war gestern,
Die Uhr zeigt die Zeit
Sie spricht mit den Erwachsenen
Erzählt von der Zukunft
Vor uns Wacht sie lächelnd auf
Und verlangt die Milch der Geburt
Sie kennt alle Märchen
Unserer verschlafenen Zeit
Die weiche Lippe sucht sie
Worte reimt sie, Geschichten
Ach, ich möchte dich wieder einmal sprechen
Die Sehnsucht nach Zusammenkunft
Wir werden für die Erinnerung
Einander in die Augen sehen