Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein
Oscar Wilde (1854 - 1900)
Një mendim që nuk është i rrezikshëm, nuk ia vlen që të jetë mendim.
Oscar Wilde (1854 - 1900)
TOBIAS BIANCONE
Geboren 1951 in Bern/Schweiz. Der Autor ging in Bern zur Schule, absolvierte das Gymnasium und studierte Deutsch, Französisch und Kunstgeschichte an der Universität in Bern. Zusammen mit dem Künstler Claude Sandoz veröffentlichte er in den 70er- und 80er-Jahren die Publikation für zeitgenössische Literatur "Der Blaue Berg" und veranstaltete zusammen mit Bernhard Streit die multimedialen "Poesie-Tage" in Bern. Biancone, der Theaterstücke, Erzählungen und Romane schreibt und publiziert, veröffentlichte auch drei Gedichtbände: "Bewegende Ruhe", "Spiel der Masken" und "Tanz der Gefühle". Er ist Mitglied verschiedener Autorenvereinigungen, Gründungsmitglied des International Playwrights´ Forums sowie Ausschussmitglied des Internationalen Theater-Instituts/UNESCO - u.a. als Jurymitglied internationaler Festivals tätig.
UNTERWEGS, IM MOMENT
Wo stehe ich?
Wo gehe ich hin?
Ich bin unterwegs im Moment,
bin bewegt, gerührt,
werde mitgenommen
von dem einnehmenden Lachen eines Mädchens,
bin ergriffen,
vom verführerischen Lied,
vom zauberhaften Reiz,
vom anmutigen Tanz einer unerreichbaren Frau.
Wo stehe ich? Wo bewege ich mich hin?
Ich bin unterwegs im Moment,
bin aufgewühlt, verwirrt
durch die verstohlenen Blicke jener jungen Frau,
bin wie verhext,
vom mitreißenden Rhythmus,
vom rauschenden Kleid,
vom zugeworfenen Kuss
aus einer mir nicht zugänglichen Welt.
So stehe ich.
Und gehe vielleicht irgendwo,
vielleicht nirgendwo hin.
KRIEG
Wenn Worte nicht mehr
verändern,
und eiserne Stille
zwischen zwei Welten herrscht,
und Männer und Frauen
wirre Sachen über andere sagen,
und Tore und Türen
verschlossen werden,
und Meinungen und Lügen
über den Tatsachen stehen,
und Angst und Wut
uns packen
und verblenden,
und wir vergessen,
an einen Frieden zu glauben
und dafür etwas zu tun.
Dann ist Krieg.
Wir werden in die ärgste
aller Masken gesteckt.
Sind selbst Opfer.
Sind umgeben von Opfern.
Opfern uns.
Opfern andere.
Zurückbleibt:
Ein toter Mann
auf einem zerstörten Feld.
Eine einsame Frau.
Ein unsicheres Kind.
Ein kranker Herrscher.
Krieg.
Krieg für wen?
WACHSEN
Aus dem Nichts
entwachsen,
ins Nichts
strebend,
und doch voller Leben,
voller Licht und Zuversicht,
heller als jede Sonne
durchdringender
als jeder Mond,
ich,
in dieser einen
möglichen Welt.
Aus dem Nichts
entstanden,
übers Nichts
hinaus wachsend,
und doch treibend,
befreiend,
Leben
erschaffend,
ich,
in dieser einen,
der meinen,
möglichen Welt.
ANSICHT
Siehst du die Wolken,
die Nebel, die Blitze,
die ich sehe?
Siehst du die Pässe,
die Schluchten, die Wälder,
die ich begehe?
So wie ich die Welt
sehe,
ist die Welt für mich,
so bin ich.
Ist sie dumpf,
so bin ich nicht heiter.
Ist sie verwirrend,
so gehe ich nicht weiter.
Siehst du die Wolken?
Siehst du die Wälder?
Und weiter?
BESCHEIDEN
Ein kleines Zimmer
reicht mir heute,
etwas Gastfreundschaft,
etwas Wärme,
ein paar Löffel Suppe,
ein Bissen Brot,
eine Tasse Tee.
Einige angenehme Worte
reichen mir heute,
ein versöhnender Blick,
ein verstohlenes Lächeln,
ein schelmischer Ausdruck
in deinem Gesicht,
ein Nicken,
ein erleichtertes Seufzen.
Eine leichte Berührung
Reicht mir heute,
mit deiner warmen Hand,
mit deiner frischen Wange,
mit deinem mir vertrauten Körper,
in einer langen Umarmung.
Etwas Nähe,
etwas Wärme,
etwas Verständnis,
etwas stummes Übereinstimmen
auf meiner großen,
unendlichen Reise.
Nur jetzt.
Nur für einen Augenblick.
Nur hier.
Nur du.
U lind më 1951 në Bern/Zvicër, ku shkoi për herë të parë në shkollë, ku mbaroi gjimnazin dhe pastaj studioi gjermanisht, frëngjisht dhe histori arti në universitetin e atjeshëm. Tok me artistin Claude Sandoz nxorri në vitet 70-të dhe 80-të botimin për letërsi bashkëkohore "Der Blaue Berg" (mali ngjyrëblu) dhe organizoi po në Bern së bashku me Bernhard Streit multimedialet "Poesie-Tage" (ditë-poezie). Biancone, i cili shkruan e publikon pjesë teatrale, tregime dhe romane, ka botuar edhe tre vëllimet poetike: "Bewegende Ruhe" (qetësi lëvizëse), "Spiel der Masken" (lojë maskash) dhe "Tanz der Gefühle" (vallëzim ndjenjash". Ai është anëtar i bashkimeve të ndryshme autorësh, bashkëthemelues i forumit "International Playwrights" si dhe anëtar komisioni i Institutit Ndërkombëtar Teatral të UNESCO-s, ndër të tjera si anëtar jurie i festivaleve ndërkombëtare.
NË UDHË E SIPËR, KËTIJ ÇASTI
Ku gjendem?
Për ku shkoj?
Këtij çasti jam në udhë e sipër,
i trazuar jam, mallëngjyer,
rrëmbehem
prej të qeshurës magjepsëse të një vajze,
i mbërthyer jam,
nga e qeshura joshëse,
nga e magjishmja tërheqje,
nga vallëzimi i hirshëm i një gruaje të paarritshme.
Ku ndodhem? Për ku lëviz?
Në udhë e sipër jam këtij çasti,
i trazuar jam, çoroditur
nga vështrimet përvjedhëse t'asaj vashe,
si i magjepsur jam,
prej ritmit rrëmbyes,
prej fustanit shushuritës,
prej puthjes së një bote,
që ta arrij nuk mund.
Kështu qëndroj më këmbë.
Dhe ndoshta shkoj gjetiu,
ndoshta asgjëkund.
LUFTË
Nëse fjalët s'ndryshojnë më
gjësend,
dhe qetësi e akullt
sundon mes dy botëve,
dhe burra e gra
gjëra të pështjellimta thonë për të tjerë,
dhe porta e dyer
mbyllen,
dhe mendime e gënjeshtra
qëndrojnë përmbi fakte,
dhe ankth e duf
na mbërthejnë
e s'na lënë të shohim,
dhe harrojmë,
të besojmë tek një paqe
e të bëjmë diç për të.
Pas kësaj është luftë.
Dhe fshihemi pas maskave
më të liga.
Jemi vetë viktima.
Rrethuar viktimash.
Flijojmë veten.
Të tjerët flijojmë.
Prapa mbetet:
një burrë i vdekur
mbi një fushë të rrënuar.
Një grua fillikate.
Një fëmijë i pambrojtur.
Një sundimtar i marrë.
Luftë.
Luftë për çfarë?
RRITJE
Dalë
prej asgjësë,
ngulmonjës
drejt hiçit,
e megjithatë mbushur jetë,
mbushur dritë dhe shpresë,
më i ndritur se çdo diell,
më depërtues
se çdo hënë,
unë,
në të vetmen botë
të mundshme.
Lindur
prej asgjësë,
shtatuar
përmbi hiç,
e megjithatë yshtës,
çlironjës,
jetë
krijues,
unë,
në të vetmen
botën time
të mundshme.
PIKËPAMJE
I shikon retë,
mjegullat, rrufetë,
që shoh unë?
I shikon qafat e maleve,
grykat, pyjet,
ku unë shkoj?
Ashtu siç e shoh
botën,
është bota për mua,
ashtu jam dhe unë.
Kur është e vagëllimtë,
unë nuk jam i kthjelltë.
Kur është e pështjelluar,
ecuri nuk gjej.
I shikon retë?
I shikon pyjet?
Dhe më tej?
MODEST
Një dhomë e vogël
më është sot e mjaftë,
pakëz mikpritje,
pak ngrohtësi,
disa lugë supe,
një kafshatë,
një filxhan çaj.
Ca fjalë të mira
më janë sot të mjafta,
një vështrim paqësor,
një buzëqeshje e përvjedhur,
një shprehje e shakashme
fytyrës sënde,
një pohim koke,
një psherëtimë e lehtësuar.
Një prekje e lehtë
më është sot e mjaftë,
prej dorës sënde të ngrohtë,
prej faqes sënde të freskët,
prej trupit tënd, që s'më është i panjohur
në qafimin e gjatë.
Pakëz afërsi,
pakëz ngrohtësi,
pakëz mirëkuptim,
pakëz përputhje të pafjalë
udhëtimit tim
madhësisht të pafund.
Vetëm për një çast.
Vetëm tani
Vetëm këtu.
Vetëm ti.
Ins Albanische übersetzt von / Shqipëroi nga gjermanishtja
FERDINAND LAHOLLI
© Biancone & Laholli