Ein Gedanke, der nicht gefährlich ist, ist gar nicht wert, ein Gedanke zu sein
Oscar Wilde (1854 - 1900)
Një mendim që nuk është i rrezikshëm, nuk ia vlen që të jetë mendim.
Oscar Wilde (1854 - 1900)
WILHELM BUSCH
WILHELM BUSCH
Wilhelm Busch wurde am 15. April 1832 in Wiedensahl bei Hannover geboren. Er studierte zuerst Maschinenbau, dann an den Kunstschulen in Düsseldorf, Antwerpen und München. Busch war Mitarbeiter der "Fliegenden Blätter" und des "Münchner Bilderbogen". Er war der Verfasser von satirischen Bildergeschichten mit Versen und gilt als Urvater des Comics. Er wurde durch seine Bildergeschichten weltberühmt. Es wurden unter anderem auch drei Gedichtbände von ihm veröffentlicht: "Kritik des Herzens" - Heidelberg 1874, "Zu guter Letzt" - München 1904 und "Schein und Sein" - München 1909. Ab 1864 lebte er zurückgezogen erst in seinem Heimatdorf Wiedensahl, dann bis zu seinem Tode am 9. Januar 1908 in Mechtshausen.
ÄRGERLICH
Aus der Mühle schaut der Müller,
Der so gerne mahlen will.
Stiller wird der Wind und stiller,
Und die Mühle stehet still.
So gehts immer, wie ich finde,
Rief der Müller voller Zorn.
Hat man Korn, so fehlts am Winde,
Hat man Wind, so fehlt das Korn.
VERZEIHLICH
Er ist ein Dichter, also eitel.
Und, bitte, nehmt es ihm nicht krumm,
Zieht er aus seinem Lügenbeutel
So allerlei Brimborium.
Juwelen, Gold und stolze Namen,
Ein hohes Schloß im Mondenschein
Und schöne höchstverliebte Damen,
Dies alles nennt der Dichter sein.
Indessen ist ein enges Stübchen
Sein ungeheizter Aufenthalt.
Er hat kein Geld, er hat kein Liebchen,
Und seine Füße werden kalt.
BEFRIEDIGT
Er g'hört, als eines von den Lichtern,
Die höher stets und höher steigen,
Bereits zu unsern besten Dichtern,
Das läßt sich leider nicht verschweigen.
Was weiß man von den Sittenrichtern? -
Er lebt von seiner Frau geschieden,
Hat Schulden, ist nicht immer nüchtern -
Aha, jetzt sind wir schon zufrieden!
ICH SAH DICH GERN IM SONNENSCHEIN
Ich sah dich gern im Sonnenschein,
Wenn laut die Vöglein sangen,
Wenn durch die Wangen und Lippen dein
Rosig die Strahlen drangen.
Ich sah dich gern im Mondenlicht
Beim Dufte der Jasminen,
Wenn mir dein freundlich Angesicht
So silberbleich erschienen.
Doch, Mädchen, gern hätt' ich dich auch,
Wenn ich dich gar nicht sähe,
Und fühlte nur deines Mundes Hauch
In himmlisch warmer Nähe.
ABSCHIED
Die Bäume hören auf zu blühn,
Mein Schatz will in die Fremde ziehn;
Mein Schatz, der sprach ein bittres Wort:
Du bleibst nun hier, aber ich muß fort.
Leb wohl, mein Schatz, ich bleib dir treu,
Wo du auch bist, wo ich auch sei.
Bei Regen und bei Sonnenschein,
Solang ich lebe, gedenk ich dein.
Solang ich lebe, lieb ich dich,
Und wenn ich sterbe, bet für mich,
Und wenn du kommst zu meinem Grab,
So denk, daß ich dich geliebet hab.
Wilhelm Busch u lind më 15 prill 1832 në Wiedensahl / Hannover. Fillimisht studioi konstruksion makinash në një shkollë teknike e më pas artet figurative në Düsseldorf, Antwerpen dhe München. Busch qe asaj kohe bashkëpunëtor i revistave satirike "Fliegende Blätter" dhe "Münchner Bilderbogen". Ai është autor i historive të shumta satirike në pikturë e vargje e vlerësohet si zanafillës i punimeve vizatimore, përmes së cilave u bë i famshëm. Mes botimeve të shumta të tij zenë vend edhe tre vëllime poetike: "Kritikë zemre" - Heidelberg 1874, "Në fund të fundit" - München 1904 dhe "Fasadë e qenësi" - München 1909. Prej 1864 jetoi krejt i tërhequr në Wiedensahl e pastaj në Mechtshausen, ku edhe ndërroi jetë më 9 janar 1908.
ZEMËRUAR
Mulluxhiu në mulli,
Do që bluarjes t'ia nisë.
Era kthehet në puhi,
E mulliri më s'lëvis.
- Ja kështu na ndodh ngahera,
Zemëruar thotë mullisi.
- Kur është drithi, mungon era,
Kur është era, mungon drithi.
E FALSHME
Ai është poet, pra entuziast.
Veç për të keq mos ia merr,
Kur të gënjeshtrave qese hap
E gjithfarë pallavrash nxjerr.
Xhevahire, ar, krenaret emra,
Kështjellën e lartë hënëmbuluar,
Të dashuruarat bukuroshe femra
Të tijat i ka pagëzuar.
Ndërkohë strehimi që ka pasur:
Një dhomë e ngushtë, pa zjarr, e shkretë.
S'ka as para e as të dashur,
E këmbët akulluar krejt.
TË KËNAQUR
Ai është një dritë e vërtetë,
Që vazhdimisht së larti ngjitet,
Është më i miri ndër poetë,
E kjo mjerisht nuk mund të fshihet.
Çka dinë gjykatësit për të? -
Është ndarë prej gruas, që ka dashur,
Ka borxhe, esëll s'është gjithnjë -
Aha, tash jemi të kënaqur!
NËN DIELL TË SHIHJA TËRË DËSHIRË
Nën diell të shihja bërë shpuzë,
Teksa zëlartë këndonin zogjtë,
Kur faqet dhe të tuat buzë
Trëndafilonte rrezja e ngrohtë.
Dëshirshëm dhe nën dritë hëne,
Tek erëmonte jasemini,
Që përballë fytyrës sënde
Kishte veç fytyrë meiti.
Për ty, vashë, i mbushur ëndje
Dhe pa të parë do t'isha prore,
Të ndieja, ah, veç frymën tënde
Në afërsinë parajsore.
LAMTUMIRË
Pemët ndalin lulëzimin,
Thesari im lakmon mërgimin;
Thesarit dhimbjen ia dëgjoj:
- Ti rri, unë duhet që të shkoj.
Pra lamtumirë, të jam besnik,
Ngado të jesh, ngado të ik.
Në dritë dielli apo shi,
Mendimeve unë jam tek ti.
Sa të jem gjallë do të të dua,
E nëse vdes, lutu për mua,
E nëse vjen në varr tek unë,
Mendo, se të kam dashur shumë.
Ins Albanische übersetzt von / Shqipëroi nga gjermanishtja:
FERDINAND LAHOLLI
© Laholli